Esquel, El Bolsón & Bariloche – Over hippies en helden

We zijn er weer! Na een tijdje offline geweest te zijn en ondertussen een hoop avonturen beleefd te hebben, is het tijd jullie hiervan deelgenoot te maken. Want avonturen waren het…

Onze laatste blog eindigde ermee dat we Futaleufu en daarmee Chili gingen verlaten en in Esquel zouden starten met de verdere reis door Argentinië. In tegenstelling tot de vorige grensovergang, verliep het deze keer zo soepel als het maar kan gaan. Vlakbij het busstation van Esquel vonden we een leuk hostel voor 3 nachten. Na wat uitzoekwerk (wat te doen, wanneer weer weg etc.) zijn we een dag naar het nationale park Los Alerces gegaan. Dit park dankt zijn naam aan de Alerces bomen die wel duizenden jaren oud kunnen worden. Wij hebben een “groentje” gezien van 800 jaar. Mooi park, soort van lekker water (deze keer helemaal kopje onder gegaan!) en The Amazing Stroopwafels op de iPod op de achtergrond. Verder hebben we in Esquel het stadje verkend, een wasje gedaan en wat voorwerk voor camperhuur in Nieuw-Zeeland en een fietstocht nabij Bariloche. Over dat laatste straks meer. Al met al geen wereldschokkende zaken, maar lekker relaxed een paar dagen doorgebracht.

Als je voor een langere tijd op reis bent, kom je ze onvermijdelijk tegen: hippies! El Bolsón, onze volgende bestemming, is een ware hippie enclave. Het moet gezegd: het is een bijzonder leuke plaats, tot nu toe onze favoriet. Het ligt in een hele mooie omgeving, er zijn tal van lekkere natuurlijke gerechten te verkrijgen en het plaatsje neemt zo’n 75% van de hop productie van Argentinië voor zijn rekening. Dat betekent dus tal van lekkere lokale biertjes! Verder is er heel goed ijs te krijgen, terwijl twee oude hippies bijvoorbeeld “Summertime” van Billy Steward ten beste brengen. Uiteraard worden er daarnaast allerlei handgemaakte spulletjes verkocht op de markt. Tel daar het lekkere weer bij op en je begrijpt dat wij ons daar goed hebben vermaakt.

Na een dag of twee van voornamelijk consumeren, begon het toch wel te kriebelen om weer eens wat actiefs te gaan doen. We besloten daarom een tweedaagse hike te doen in wat volgens de Lonely Planet misschien wel het mooiste gebied van Argentinië, zoniet van de wereld, is. Nu hebben wij, zoals jullie waarschijnlijk wel gemerkt hebben, al behoorlijk wat gehiked de laatste tijd. Misschien dat we wat verwend zijn geraakt, maar de eerste uren vonden wij relatief saai en vermoeiend. Het was alleen maar klimmen in een dor bos. Aangekomen bij de berghut waar we zouden overnachten, besloten we daarom door te lopen op zoek naar al dat beloofde natuurschoon. Wat wij echter niet wisten, en wat ons ook niet verteld is door de parkwachters (achteraf wel trouwens….), is dat dit een bijzonder zwaar en uitzonderlijk moeilijk traject is. Blijkbaar hadden we dit af moeten leiden uit het stippellijntje ergens op de kaart… Enfin, het natuurschoon kwam er (niet het mooiste van de wereld, wel de moeite waard) maar de afdeling leek meer op skiën over rotsblokken dan op lopen over een pad. Zelfs de Japanners waren nergens te bekennen ;) Toen de markering onderweg ook nog aan duidelijkheid te wensen overliet, moesten we nog stevig doorstappen om voor het donker bij de volgende berghut aan te komen. Dat is ons gelukt, maar de spierpijn was er de volgende dag niet minder om!

De overnachting die daar tussen zat, zouden we kunnen omschrijven als een “bijzondere ervaring” met als steekwoorden: snurkende mede reizigers en veul, heul veul kou! Via een havermoutje als ontbijt kwamen we gelukkig weer snel op temperatuur en konden we onze route vervolgen. Tegen alle weersvoorspellingen in had het de hele nacht geregend en ’s ochtends leek het er niet op dat het snel zou stoppen. We zijn toch maar gaan lopen. Gelukkig werd het al snel droog en bleek dag twee stukken makkelijker dan de eerste dag, zodat we ’s middags al terug waren in El Bolsón en nog genoeg tijd hadden om te proosten op een goede afloop!

De volgende dag zijn we via een korte busrit naar Bariloche gegaan, het Zwitserland van Argentinië, want onder andere bekend om zijn chocolade. Nu was het ons niet om de chocolade te doen of de Gnomen en Sint Bernardshonden die daar blijkbaar bij horen in de etalages. Nee, wij (Ron wellicht iets meer dan Cora) wilden de “Ruta de los siete lagos”, ofwel de zeven-meren-route fietsen. Een prachtige tocht die door alles en iedereen wordt aangeraden zonder dat daarbij precies vermeld wordt hoe je dat aanpakt. De route voert namelijk van het ene (Villa la Angostura) naar het andere kleine plaatsje (San Martin de los Andes) en daar is niet even makkelijk te komen. Gelukkig is er tegenwoordig zoiets als internet en bleek de Argentijn Daniël de Vries (!) de aangewezen persoon om ons op weg te helpen. Na wat heen en weer gemail besloten we om vanuit Bariloche 7 km naar de haven te fietsen, daar een boot door het natuurpark Nahuel Huapi te pakken, vervolgens 12 km door een bos te mountainbiken en toen was het nog maar 3 km naar het startpunt van de 105 km tellende route… Geen plakje cake dus deze route van de zeven meren. Gelukkig is de weg zelf sinds een jaar of twee helemaal geasfalteerd, maar het blijft zwaar want vlak is het zelden. De motorrijders die we onderweg tegenkwamen konden onze inspanning blijkbaar wel waarderen want bijna zonder uitzondering werd er naar ons getoeterd en gezwaaid. Bij een van de vele mooie uitzichtpunten stak een vrouw haar bewondering niet onder stoelen of banken. “You are my heroes!”, riep ze uit. Zelf had ze overwogen om de route te fietsen, maar van dat idee was ze snel afgestapt toen ze een routekaartje had gezien. Wij vinden het belangrijk om jullie dit soort achtergrondinformatie mee te geven; de mooie foto’s komen ons niet aanwaaien ;) Al met al hebben we drie dagen in uitstekend weer door een schitterend gebied gefietst en veel, heel veel moois gezien. De tweede overnachting was onverwacht luxe in een eigen chalet in the middle of nowhere en dat was precies wat we nodig hadden om weer op krachten te komen om de derde dag te doorstaan. Dat de laatste 15 km naar beneden gingen was ook lekker ;) Aangekomen in een zonnig San Martin de los Andes was het dezelfde Daniël de Vries die ons kwam oppikken en ons terug naar Bariloche heeft gebracht.

Na alle inspanningen van de afgelopen tijd vinden we het nu prima om het ongerepte Patagonië achter ons te laten. Vanuit Bariloche zijn we doorgereisd naar Mendoza, bekend om zijn goede wijn. Dat zou zo maar eens de rode draad van ons volgende blog kunnen zijn. Proost!