Een rondje Cuba

Hola muchachos y muchachas!

Best een aparte gewaarwording om ruim 3,5 week van de buitenwereld te zijn afgesneden. Ben je zomaar 127 gemiste apps en 83 gemiste mails verder. De laatste keer dat we online waren was het nog 18 jaar geleden dat Feyenoord kampioen van Nederland was, was het nog langer geleden dat Ajax in een Europese finale stond en zagen de formatiegesprekken er veelbelovend uit… Ook het optreden van ‘ons’ O’G3NE op het Songfestival hebben we moeten missen. Ohohoh wat is het lang geleden, lang geleden, lang geleden! Tetetetaduh!

’T WAS ALS DE EERSTE KEER

Cuba was voor ons het eerste land op onze reis tot nu toe waar wij allebei nog niet eerder geweest waren. Vergelijkingen met andere landen gaan nauwelijks op. Cuba staat echt op zichzelf. Zomaar een van de verschillen is het ontbreken van hostels. In Cuba overnacht je in een Casa Particular, ofwel ‘gewoon bij de mensen thuis’. Onze eerste casa in Havana Centro begon al meteen goed. Met alle beschadigde huizen en kapotte straten leek het wel een oorlogsgebied! De Cubanen zijn er echter niet minder levendiger om en van binnen zag de casa er goed verzorgd en knus uit. Bij al onze latere casa’s bleek dit ook het geval.

Al vrij snel na aankomst zijn we naar Havana Vieja, het oude gedeelte van de stad met koloniale gebouwen en pleinen, gekuierd. De live muziek en de jaren vijftig auto’s waren er in overvloed aanwezig en we zagen ook waar Hemingway altijd zijn Daiquiry dronk. Meteen het Cuba gevoel dus! Iemand die wij helemaal niet met Cuba associeerden is Napoleon Bonaparte. Toch zat er aan het eind van ons volksbuurtje een heus Napoleon museum. Een Cubaan die rijk geworden is van de suikerhandel heeft een indrukwekkende collectie opgebouwd, inclusief dodenmasker en tandenborstel van deze ambitieuze Fransman. Zo’n keurig museum zouden we ongeveer overal ter wereld verwachten, maar toch zeker niet in Havana. Het was grappig om het hier te bezoeken.

Minder grappig was dat op weg naar het museum een Cubaan zich over Ron’s zonnebril ontfermd moet hebben. Op zondagochtend konden we dus aangifte gaan doen op het politiebureau. Nou is het natuurlijk ontzettend balen als je zonnebril weg is, maar aangifte doen op een Cubaans politiebureau heeft eigenlijk ook wel wat. Achteraf dan. Het personeel is in grote getalen aanwezig, de sfeer is uitermate ontspannen en het tempo is bijzonder traag. We hebben een uur of wat zitten kijken hoe de indrukwekkende stapel formulieren werd ingevuld terwijl de agent naast ons in slaap viel en een ander in All Bundy style naar een soort van MTV Cuba zat te kijken. Toen Ricky Martin uit de speakers knalde konden wij een glimlach niet onderdrukken. Toen het papierwerk eindelijk klaar was, werden wij uiteindelijk netjes met een politieauto naar onze casa gebracht door twee agenten. Wat een wandeling van ongeveer 10 minuten was op de heenweg. Het kan allemaal hier.

MI CASA ES SU CASA

Samen met wat andere toeristen zijn we in een taxi collectivo naar Vinales, onze volgende bestemming, gereden. Zo’n jaren 50 auto heeft natuurlijk een bak aan charme, maar comfortabel is het niet. De warme motor is goed voelbaar onder de voetjes en door het ontbreken van hoofdsteunen kun je ook niet lekker wegdoezelen. Nou valt dat wegdoezelen toch al niet mee met de continue bellende en toeterende chauffeur. Zeker niet toen meneer een paar honderd meter achteruit over de snelweg ging om een pakketje van een van de automobilisten van de andere weghelft over te nemen. De Cubaanse verkeersregels zijn ongeveer gelijk aan de onze, maar de ‘verkeerscultuur’ is wat anders.

Vinales ligt in een mooi heuvelachtig gebied in het westen waar een groot gedeelte van de Cubaanse koffie, rum en sigaren vandaan komt. Het is dan ook zeer populair bij toeristen en dat merkten we al meteen bij binnenkomst. Werkelijk alle huizen in Vinales zijn beschikbaar als Casa Particular! Nergens zijn wij dan ook zoveel (Nederlandse) toeristen tegengekomen als hier. Ergens snappen we dat ook wel, want met die mooie Van Gogh achtige natuur en al die rum en sigaren is het er goed toeven. Zowel op de fiets als te voet hebben we de omgeving verkend, waarbij we onder andere een ontzettend lelijke muurschildering en de Tocororo, de favoriete vogel van de Cubanen, hebben gezien. De Tocororo is namelijk rood, wit, blauw gekleurd en de Cubanen vinden dat lijken op hun nationale vlag. Met die kleuren kunnen wij er ook nog wel wat andere vlaggen in herkennen, maar leuk was het zeker om deze nationale mascotte te aanschouwen.

Na Vinales zijn we voor een nachtje doorgegaan naar Las Terrazas, een befaamd eco- / kunstenaarsplaatsje. Waar in Vinales alle huizen werden onderverhuurd, heeft Las Terrazas maar drie opties en die liggen allemaal buiten de plaats zelf. Voor ons was er nog net genoeg tijd om er een koffietje te doen. Naar het schijnt een van de beste koffies van Cuba! Opvallend, want bij ruim de helft van de keuzemogelijkheden ging die goede koffie gepaard met een fikse scheut rum.

MUGGEN, VARKENS EN EEN LIKKENDE HAGEDIS

Playa Larga was onze volgende bestemming. Zoals de naam al doet vermoeden, is hier veel strand te vinden. Een van de nabij gelegen stranden is Playa Girón, internationaal veel bekender onder de naam Varkensbaai. Vanwege de Cubaanse overwinning op de Amerikanen zijn de uitingen van Fidel & co hier talrijk. Nog veel talrijker waren helaas de muggen. Playa Larga ligt naast een moerassig gebied. Ideaal voor die rotbeesten. Iedere avond voor we gingen slapen moesten we op muggenjacht. Vele tientallen muggen hebben dit niet overleefd, maar op de totale populatie heeft het weinig uitgemaakt. Op de mooie stranden hadden we gelukkig geen last van ze. We hebben daar lekker gerelaxt en mooi gesnorkeld. Tijdens het snorkelen had Cora nog een kleine aanvaring met het koraal. Dat ligt daar ook maar in de weg te liggen ;) Azijn is hiertegen een adequaat middel en de ober van de strandbar vond het geen probleem om een flinke scheut op Cora’s knie te mikken. Een hagedis had dat goed in de gaten en kroop ongemerkt naar de hiel van mevrouw Nieuwenhuijse om zich te goed te doen aan de wegsijpelende druppels van deze zoute cocktail. Toch wel een bijzonder zicht (en gevoel), zo’n stoïcijnse hielenlikker!

CHE EN DE PAREL VAN HET ZUIDEN

Tijdens een reis door Cuba kom je het opzij kijkende hoofd van Ché Guevara vaak genoeg tegen. Hij blijft onverminderd populair. Nergens in Cuba tref je echter zoveel Ché uitingen aan als in Santa Clara. Hier beleefde onze Argentijnse dokter zijn ‘finest hour’ door met een legertje van 18 handlangers en een geleende bulldozer een trein vol met regeringssoldaten te ontsporen en hiermee Santa Clara als eerste stad vrij te maken voor de Castro’s. De bulldozer en de treinwagons zijn nog steeds te zien en  Ché Guevara heeft zijn eigen mausoleum & museum gekregen. Hoog boven zijn laatste rustplaats torent een metershoog standbeeld van hem uit. Meer indruk dan al dit machtsvertoon maakte op ons het veel kleinere beeld van Ché y Nino waar je bijna aan voorbij zou lopen.

Vanuit Santa Clara is het niet ver naar Cienfuegos, beter bekend als de Perla del Sur oftewel De Parel van het Zuiden. Waar hebben we dat meer gehoord…? Het moet gezegd: Cienfuegos is een relaxte stad. Het is niet ontzettend bekend en dus minder toeristisch, maar het centrale plein is het mooiste plein dat wij in Cuba gezien hebben. De casa waar we zaten was bovendien erg prettig en voor het eerst tijdens ons verblijf in Cuba was er voor Ron de mogelijkheid om een zonnebril aan te schaffen. Tip voor iedereen die nog eens naar Cuba gaat: raak hier niet je zonnebril kwijt! Het is hier continue dertig graden of meer, iedereen heeft er een, maar waar ze die aanschaffen is ons een raadsel. Weten ze zelf ook niet, want steeds als we vroegen waar we er een konden kopen, haalde de betreffende Cubaan met vraagtekens in de ogen zijn schouders op. Uiteindelijk heeft Paquito, de casa eigenaar, zijn oude oversized piloten-zonnebril aan Ron meegegeven. Met kekke zonnebril op de neus hebben we de roze flamingo’s van La Laguna nog aanschouwd. Dat was nog niet zo makkelijk, aangezien er per dag maar 30 plekken beschikbaar zijn. Het was een mooi en soms ook grappig gezicht. Met hun lange nekken lijken de flamingo’s niet zo geschikt om te vliegen, maar we hebben het ze wel zien doen.

ONTBIJTEN VOOR EEN ‘KOEK’

Uit het voorbeeld van de zonnebril konden jullie al opmaken dat het niet altijd duidelijk is waar de Cubaan zijn of haar spullen vandaan haalt. Met eten is dat net zo. Er is geen supermarkt waar alles voorradig is en de verschillen in aanbod van plaats tot plaats en van dag tot dag zijn groot. Tijdens onze reis kregen we er lol in om vooral ’s ochtends ons eten bij elkaar te scharrelen bij de verschillende kraampjes met: broodjes ei, yoghurt, churro’s, notenrepen, sapjes en wat al niet meer. Uitdaging die we ons zelf daarbij oplegden was om samen niet meer dan 1 Cuban Convertbles (CUC, spreek uit als ‘koek’, evenveel waard als de US dollar) uit te geven. Heel vaak is ons dat gelukt en ook wanneer het onverhoopt niet lukte, was het leuk om ons op die manier tussen de Cubanen te begeven.

MUSICA EN DE ONOPHOUDELIJKE ROEP OM FOOIEN

Na het wat minder bekende Cienfuegos ging onze reis door naar Trinidad; een naam die waarschijnlijk wel een belletje doet rinkelen bij jullie. Van alle wat grotere Cubaanse plaatsen was dit onze favoriet, met name in de avonden. Heel sfeervol, goed te belopen en volop live muziek! Bij Casa de la Música, middenin Trinidad op een grote trap naast de kerk, hebben we een geweldig live optreden gezien. Dat kwam niet eens zozeer door de band (die overigens ook prima was) maar door de hele setting. Dit is echt een plek waar toeristen én Cubanen naartoe komen. Wie geen zin heeft om een CUC te betalen blijft lekker onderaan de trap zitten vlakbij het barretje met ‘de beste cocktails van Cuba’ en uitkijkend op het barretje met ‘de beste cocktails van de wereld’. Dat is nog lastig kiezen ;) Van jong tot oud kunnen de Cubanen geweldig dansen en dat doen ze dan ook graag en veel. Erg leuk om dat van dichtbij mee te maken. Naast alle muziek en een keertje lekker uit eten zijn we naar Topes de Collantes gegaan. Dit is een mooi nationaal park waar we een paar grotten zijn binnengegaan en weer een paar fijne uitzichtpunten hebben meegepakt. Ook het strand van Trinidad, Playa Ancon, hebben we met een bezoekje vereerd. Het was voor ons de eerste keer dat we onze eigen fles rum meenamen naar het strand, maar als je in Cuba bent: ‘do like the Cubans do’.

Waar Trinidad ons uitstekend beviel, was dat bij Santiago de Cuba een stuk minder het geval. Om met André Hazes te spreken ‘was het er warm en druk’ en vooral vol met jinetero’s: gasten die je aanspreken met amigo, maar allemaal alleen maar uit zijn op je geld. Op sommige plekken was het niet mogelijk om 5 passen te zetten voordat er weer 1 een geforceerd praatje met ons probeerde aan te knopen. Om deze kerels te ontlopen zijn wij twee dagen achter elkaar naar het dakterras van het Grand hotel gegaan met een mooi uitzicht over de stad. De eerste keer was het toeval dat net toen een halve finale van de Champions League op stond, de tweede keer niet ;) Hoewel het aantal goede restaurants voor zo’n grote stad bijzonder klein is, zijn we er met een beetje moeite in geslaagd om een aantal keer lekker uit eten te gaan. Daarnaast hebben we twee keer een oké live optreden bijgewoond. In het beroemde Casa de la Trova bestond het publiek helaas alleen uit toeristen en was de ‘showmaster’ in onze ogen iets te nadrukkelijk aanwezig. Het optreden in Casa de las Tradiciones, bij onze casa om de hoek leek wat authentieker. Leek, want de zo mooi uitgedoste en dansende oude heer en dame, waarvan we dachten dat ze gezellig een avondje uit waren, kwamen uiteindelijk ook gewoon weer om geld vragen. Tot slot van ons Santiago avontuur mag niet onvermeld blijven dat we er allebei naar de kapper zijn geweest. Hier gaf de kapster helaas een geheel eigen invulling aan ‘alleen de puntjes bijknippen graag’. Degenen die scherp hadden geconstateerd dat het haar van Cora al weer lekker aan het groeien was, moeten we helaas teleurstellen. Ze is weer helemaal terug bij de lengte van net na de haardonatie ;(

CHOCOLATE POR FAVOR!

Gelukkig voor ons was het wat mindere Santiago niet de laatste halte van onze reis. Baracoa staat voor ons zeker in de top 3 van favoriete Cubaanse plaatsen (naast Vinales en Trinidad). Het stadje is op zich al de moeite waard en het ligt ook nog eens in een van de mooiste natuurgebieden van Cuba. We hadden er bovendien weer een geweldige casa en ook buiten die casa kon je heerlijk eten: vis en kokos en vooral chocolade behoren tot de lokale specialiteiten! Chocolade wordt in Baracoa met succes in Mojito’s en Pina Coladas geïntegreerd. Zeker het proberen waard na een dag in de natuur. De spierpijn van het beklimmen van de El Yunque berg en het lopen door het Alejandro de Humboldt park was zo snel vergeten. Met een reep chocolade en een hoop mooie herinneringen in de bagage konden we vervolgens de lange busreis via Camagüey naar Havana ervaren. We hebben een hele hoop van Cuba gezien. Nu gaan we eens kijken wat Mexico te bieden heeft. Eerst nog even een paar appjes en mailtjes wegwerken ;)

Hasta pronto!